Orzeczenie a zindywidualizowana ścieżka kształcenia - różnice

Kto może skorzystać ze zindywidualizowanej ścieżki kształcenia?

Może skorzystać z niej uczeń, który ma problemy z funkcjonowaniem w szkole również ze względu na stan zdrowia. Zindywidualizowana ścieżka kształcenia to forma pomocy psychologiczno-pedagogicznej realizowana na podstawie opinii poradni psychologiczno- pedagogicznej. Uczeń może mieć zorganizowane zajęcia z klasą, bądź indywidualnie na terenie szkoły, w zależności od jego potrzeb. Nie jest to forma przewidziana dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, bowiem ich formy wsparcia – w tym również w postaci organizacji indywidulanych zajęcia na terenie szkoły – są zapewniane na podstawie indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego.

Aby otrzymać opinię o zindywidualizowanej ścieżce kształcenia rodzic powinien złożyć wniosek do Poradni o wydanie takiej opinii. Do wniosku należy dołączyć zaświadczenie lekarskie do wydania opinii o zindywidualizowanej ścieżce kształcenia (oba druki są dostępne w zakładce „druki do pobrania”). Proszę nie pomylić druków zaświadczeń lekarskich, gdyż drugi druk „Zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia ucznia lub dziecka” jest załącznikiem do wniosku o wydanie orzeczenia, które jest innym typem dokumentu.

Poradnia wydaje następujące orzeczenia:

• Orzeczenie  o potrzebie kształcenia specjalnego  (dla dzieci z niepełnosprawnościami , zagrożonych niedostosowaniem społecznych lub niedostosowanych społecznie)
• Orzeczenie  o potrzebie indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania     przedszkolnego  (dla dzieci nie mogących uczestniczyć w obowiązkowych zajęciach przedszkolnych z powodu stanu zdrowia)
• Orzeczenie  o potrzebie indywidualnego nauczania (dla dzieci nie mogących uczestniczyć w obowiązkowych zajęciach szkolnych z powodu stanu zdrowia)
• Orzeczenie  o potrzebie zajęć rewalidacyjno – wychowawczych (dla dzieci z niepełnosprawnością umysłową stopnia głębokiego)

Czym jest indywidualne nauczanie w szkołach zgodnie z obowiązującymi przepisami?

Indywidualne nauczanie jest formą kształcenia przeznaczoną tylko dla uczniów chorych, którym stan zdrowia czasowo uniemożliwia chodzenie do szkoły. Chodzi o uczniów, którzy są po wypadkach, z urazami, z ciężkimi chorobami, np. nowotworowymi. To do tych uczniów kierowane są przepisy, które gwarantują im możliwości realizacji obowiązku szkolnego w czasie, kiedy nie mogą uczęszczać do szkoły i dlatego realizują zajęcia edukacyjne w domu. Uczeń wraca do szkoły, jeśli jego stan zdrowia poprawi się. Niepełnosprawność nie jest wskazaniem do kierowania ucznia na indywidualne nauczanie. Uczeń z uwagi na swoją niepełnosprawność ma mieć w miarę możliwości i swoich potrzeb odpowiednio zorganizowane zajęcia w szkole w ramach indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego (IPET).

Czym się różni nauczanie indywidualne od indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego?

Indywidualne nauczanie jest przeznaczone dla dzieci chorych, które ze względu na chorobę nie mogą chodzić do szkoły i zajęcia odbywają się w domu. Nic nie stoi na przeszkodzie by uczeń, który realizuje indywidualne nauczanie uczestniczył w życiu szkoły. Mimo zajęć w domu może brać udział w różnych zajęciach, np. uroczystościach szkolnych. Ponadto w przypadku poprawy stanu zdrowia dyrektor szkoły może podjąć decyzje o włączeniu ucznia do grupy w czasie niektórych zajęć szkolnych. Wtedy uczeń realizuje je z klasą w szkole. Nie są one realizowane na terenie domu w formie indywidualnej. Indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny jest opracowywany dla uczniów posiadających orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego.